Akhil Viswalal

കാട് ചിരിച്ചു, കാലം ചിരിച്ചു, പൂത്ത കൊമ്പിലെവിടെയോ കുയിലു പാടുന്നു. കരിമൻ ചെറുമൻ നിവർന്നു നടക്കുന്നു, പേന പിടിക്കുന്നു, പ്രേമിച്ചു പോകുന്നു. വെള്ളിടി വെട്ടുന്നു, വയറ് വിശക്കുന്നു, ചീന്തിയ ചോര കുടിച്ച് വിശപ്പകറ്റുന്നു. കാട് കരയുന്നു കാലം കരയുന്നു പാടിയ കുയിലിന്റെ വായ കെട്ടുന്നു.

വെളിച്ചമില്ലാത്തിരുണ്ട കാലത്തു നിന്ന് വെളിച്ച വാതിൽ തുറന്നവളെത്തി നോക്കി, പുറത്ത് മഴയുണ്ട്, നനഞ്ഞ തൊടിയുണ്ട്, കളി പറഞ്ഞിരിക്കുന്ന തമ്പുരാൻ സഭയുണ്ട്. അടയ്ക്കു ധിക്കാരി,നിർത്തൂ നിൻ ധിക്കാരം തച്ചുടച്ചിടും നിന്റെ അഹങ്കാരം. ഇരുട്ടിൽ നീ കിടക്കണം, വെളിച്ചം നീ കണ്ടുപോയാൽ പെണ്ണ് പിഴച്ചീടും, ലോകം തീർന്നീടും. തമ്പുരാൻ തൻ ഗർജ്ജനം മുഴങ്ങി മുറിക്കുള്ളിൽ, തുളഞ്ഞു കയറും ശബ്‌ദം ചിതറി നാലു ദിക്കിൽ. ഞെട്ടിത്തിരിഞ്ഞവൾ, വെളിച്ച വാതിൽ പൂട്ടി പതർച്ച മറച്ചിട്ടുച്ചത്തിൽ തിരിച്ചോതി; വെളിച്ചത്തെ കാണണം, ഇരുട്ടിനെ തകർക്കണം, തുമ്പപൂക്കും തൊടിയിലിറങ്ങി നടക്കണം. പെണ്ണ് വെട്ടം കണ്ടു പോയാൽ ഒളിക്കും സൂര്യനെങ്കിൽ, എരിഞ്ഞോടുങ്ങും ലോകമെങ്കിൽ, അത്രമേൽ...